Anlamsız olan
böyle yaşamak belki de
düşmekten tedirgin
bir yaprağın bekleyişini
büyüterek içim de

Bakışlarımdır bekleyen
yürüdüğüm uzun
ve sisli sokaklar da
bakışlarım
her köşe başından sonra
paslı hayallerle
ruhumun derinliklerinde
birbirini parçalayan sorularla
kendi gölgesinin ardında uçan
sinsi bir gecenin siyah kuşları

Hazin bir suskunlukla
başlıyorum her akşam
nereden başladığı meçhul bu yola
bir sonu var mıdır her başlangıcın
onu da bilmiyorum üstelik
sadece yürüyorum
hüzünlere giden ve
onlardan gelen yollar da
sessizliği taşıyan sessiz bir kervan gibi

Suskunlukla içim de ağırladıklarım
anlamsız bir yolun sonu olabilir
gözlerim, anlamsız sorular barındıran
cevaplardır belki, kim bilir
belki de cevapları verilmemesi gereken sorular
çünkü her soru, bir cevabın bekleyenidir

Bu gidişim
başka bir zaman da
başka bir yazgı da son bulabilir
kim bilir

 

 

 

vedat nusret torun